கைகள் இல்லை... கால்கள் இல்லை... கவலையும் இல்லை!

ஆஸ்திரேலியாவில் வசித்துவந்த ஒரு தம்பதியினருக்கு 1982 ஆம் ஆண்டில் ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்தது.

இரண்டு கைகளும் இல்லாமல், இரண்டு கால்களும் இல்லாமல் பிறந்த அந்தக் குழந்தையைப் பார்த்து அவர்களுக்கு அதிர்ச்சி. சில நாட்கள் கண்ணீர்விட்டு அழுதுமுடித்த அவர்கள், விரைவில் தங்கள் மனதைத் தேற்றிக்கொண்டனர்.

அவனுக்கு நிக் வுஜிசிக்  என்று பெயர் சூட்டிய அவர்கள், சவால்களை சாதனைகளாக மாற்றும் சாகசக்காரனாக அவனை வளர்க்கத் தீர்மானித்தனர்.



பள்ளியில் சேர்க்க நிக்கை அழைத்துச் சென்ற அவனது பெற்றோருக்கு அடுத்த அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. எந்தப் பள்ளியும் அவனை சேர்த்துக்கொள்ளத் தயாராக இல்லை.

கைகளும் கால்களும் இல்லாத ஒரு குழந்தை சாதாரணப் பள்ளிகளில் படிப்பதை ஆஸ்திரேலிய சட்டம் அனுமதிக்கவில்லை. நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்து சட்டத்தையே மாற்றவைத்து அவனைப் பள்ளியில் சேர்த்தனர்.

மிகக் கடுமையான பயிற்சிகளுக்குப் பின்னர், தன் இடுப்போடு ஒட்டியிருக்கும் மூன்று விரல்களால் எழுதவும், வாயினால் ஓவியம் வரையவும் நிக் கற்றுக் கொண்டார். 


தன்னம்பிக்கை, விருப்பம், முயற்சி, பயிற்சி, விடாப்பிடியான உறுதி இவை நிக்கின் இயல்பாக மாறிவிட்டன. பள்ளியின் மாணவர் தலைவராக தேர்வுசெய்யப்பட்டார் நிக்.


பெற்றோர் தந்த ஊக்கமும், நண்பர்கள் தந்த உத்வேகமும் நிக் வுஜிசிக்கை தன்னம்பிக்கையின் சின்னமாக மாற்றி விட்டன.

இரண்டு கைகளும், இரண்டு கால்களும் இல்லாத நிக் ஸ்கேட்டிங் செய்கிறார்.

தனது கால் விரல்களால் கம்ப்யூட்டரில் டைப்செய்கிறார்.

அற்புதமாக நீச்சலடிக்கிறார்.

துள்ளிக் குதித்து கோல்ப் விளையாடுகிறார்.


பிரமாண்டமான மாநாடுகளில் சுயமுன்னேற்றப் பயிற்சிகளை வழங்குகிறார்.

44 நாடுகளில் உள்ள 50 லட்சம் மாணவர்களுக்கும் இளைஞர்களுக்கும் தன்னம்பிக்கைப் பயிற்சி அளித்திருக்கிறார்.



நிக்கின் அனுபவ வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் இளைய தலைமுறைக்கு உத்வேக டானிக்:

"இல்லாததை நினைத்து ஒரு நொடியையும் வீணடிக்காதே -  இருப்பதை கொண்டாடு!"

"என்னால் இவ்வளவு சாதிக்க முடிந்தால் உன்னால் எவ்வளவு முடியும் என எண்ணிப்பார். தடைகளைத் தகர்த்து சாதித்துக் காட்டு"